Om te beginnen: ja, ik ben me ervan bewust dat ik 5(!) jaar niets geschreven heb. Toch heb ik in die 5 jaar niet stilgezeten, heb ik in inmiddels 11 marathons en 38 halve marathons gelopen, 5 marathons in het buitenland en ben ik een slepende knieblessure te boven gekomen na een aanrijding in 2019. Alleen zin om erover te schrijven had ik blijkbaar niet. De tiende marathon lopen kostte me ook ruim 4 jaar, vanwege eindeloos geklooi met slecht passende inlegzooltjes, Covid en overbelasting. Afgelopen maart 2023 heb ik die in het prachtige Cyprus gelopen. Misschien update ik dit blog later nog backdated met een verhaaltje. Over de 11e marathon echter, hierbij een blogje.
Ik had een onrustige nacht de nacht voor de marathon. Ons hotel (Het Achat hotel in Monschau) was denk ik ingesteld op bejaarden: het was er erg warm en we kregen de temperatuur van de kamer niet naar beneden, zelfs niet met het raam open. Ik sliep daardoor niet zo denderend en werd regelmatig wakker. Maar dit was niet de eerste keer dat ik een marathon op 4 uur slaap liep. Ook piekerde ik over de gangbare marathondingen. Zou het goed gaan met mijn ontbijt, zou ik nog speldjes kunnen vinden (want ik was vergeten ze op te halen de dag ervoor), zouden mijn benen en voeten houden in deze relatief nieuwe schoenen? Ik had immers nog nooit een marathon gelopen op deze schoenen, laat staan op Asics Gel Nimbus schoenen.
Gelukkig gingen de bruine kadetten met jam en pindakaas er, in tegenstelling tot Cyprus, wel goed in. Het scheelde ook dat dit zachte, relatief verse Nederlandse broodjes waren, in tegenstelling tot de kanonskogels in Cyprus. Dat bodempje had ik in ieder geval in. Ook lag mijn ontbijt en de start niet zo ver uit elkaar qua uren. Geen pendelbus, maar gewoon mijn eigen lieve man die me naar het gehuchtje Konzen bracht.
Bij de start was ik zeker niet de enige Nederlander, ik hoorde allemaal geanimeerde Nederlandse gesprekjes om me heen. In mijn startvak stonden uiteraard ook de onvermijdelijke staffel (estafette) lopers, die je altijd met een noodgang voorbijsjezen omdat ze ‘maar’ 10km hoeven. Ook zag ik tot mijn opluchting dat er veel meer mensen liepen op Ascis Gel Nimbus. Een zeer geschikte schoen voor marathons, bleek. Om mijn eigen zone/focus op te zoeken zette ik alvast mijn muziekje aan en wachtte op de start. Volgens Garmin was die exact om 08:00 en omdat het deelnemersveld niet zo groot was, waren we ook echt op tijd weg.
Het eerste stuk was nog relaxed verhard, met velen en ik moest mezelf afremmen om niet te hard te gaan. Na 3 kilometer schoten we de weg naar Monschau op (bij de rotonde waar Steph en ik twee keer verkeerd gereden zijn) naar beneden op de weg naar de vallei waar ons hotel en de Altstadt van Monschau lag. Steph stond daar heel lief klaar om me te filmen en ik deed een powerup door hem een kus te geven. Hij heeft dat eerder voor me gedaan in Dusseldorf, waar het marathonparcours ook langs onze Airbnb lag. Je beseft niet hoezeer dat een opsteker is op een marathonparcours waar verder geen bekenden van je lopen en niemand je aanmoedigt.
Na de prachtige Altstadt (waar ik geen last had van de kasseien, wat enorm pleit voor de fijne zool van de Asics Gel Nimbus) en de woeste Roer/Rur die kolkend door de stad heen liep, kwamen we uiteindelijk bij het bos uit, naar mijn idee is dat het Kluckbachtal. Ik had veel aan mijn nieuw gemaakte playlist voor deze marathon. Precies rond de 6/7km kwam dit nummer voorbij. Mentaal is het fijn om telkens te beseffen: oh ja, er zijn alweer 7km voorbij, dat is 1/6e van de route. In het Kluckbachtal begonnen ook de eerste verhoginkjes. Eerst een soort ‘Muur van Albers’ (moet bekend zijn bij mensen die de Posbankloop gelopen hebben), daarna nog enkele vals plat/ geleidelijke stijgingen waarbij je stiekem niet door hebt hoezeer je stijgt. En dan weer sjezen naar beneden! Best wennen en ik vraag me af of ik me op de Gulberg in Nuenen überhaupt had kunnen trainen op dit soort bergen. De Gulberg is een lief heuveltje vergeleken bij de stijgingen hier.
Waar ik in het begin nog ambitieus de heuvels op dribbelde, moest ik op een gegeven moment ook mijn meerdere erkennen in de stijgingen en begon ik ook te wandelen, bovendien waren mijn wandelpassen groter dan mijn steeds trager wordende dribbels. Ik zag mijn kilometertijden wegzakken, maar soms compenseerden die ook weer met de stukjes naar beneden waar je heerlijk kon vliegen en stukken asfalt waar je gewoon weer je tempo kon pakken. Mijn gemiddelde tempo was echter alles behalve stabiel en ik merkte bij de 21km post al de eerste vermoeidheid. Dankbaar heb ik bij elke water- en voedselpost gebruik gemaakt van sinaasappeltjes, dextro tabletten, cola, koude thee en uit mijn eigen rugzak haalde ik nog winegums.
Qua voeding ging het goed. Ik had geen hongergevoel, twee gels op 10 en 20 km waren er goed ingegaan, al moest ik wel stilstaan om ze weg te kunnen slikken en daarna heb ik overleefd op al die waterpunt snacks, omdat ik al die gels met dezelfde smaak (chocolade) alweer zat was. Ik voelde geen hongergevoel opkomen, al had ik wel een soort mentale en lichamelijke dip op 27 km (toch stiekem weer vals plat op de boerenlandweggetjes daar). Rond de 30 km ging het ineens weer fatastisch, liepen we door woonwijken met veel asfalt en voelde ik duidelijk weer dat ik een asfaltloper ben. Ik heb kinderen gehighfived, muzikanten duimpjes gegeven en had weer volop energie.
Maar dat is het verraderlijke aan deze marathon. Als je op je lauweren gaat rusten, komt het parcours je weer een klap in je smoel geven. Kort na het dorpje draaiden we de natuur weer in, volgde er weer een langs vals plat stuk middenin het bos met lange bomenrijen en begon daarna het afzien weer. Rond 35 km heb ik nog enorm veel stukken gewandeld met meerderen om me heen, omdat de weg steil omhoogliep. Ik heb zoveel mensen pogingen zien wagen om toch weet te gaan dribbelen; 5 meter verderop kwam ik ze dan toch weer lopend tegen. Ware quadricep- en kuitenslopers, al deden mijn Herzog tubes weer hun stinkende best en voelde ik niets in mijn kuiten.
Rond 36/37 km liepen we weer verhard, onder een machtig groot aquaduct door en had ik weer goede hoop dat ik niet als een kreupel paard over de finish zou komen. Dat geloof bleef er tot 40 km, toen we opnieuw om onze oren werden geslagen met een laatste hellinkje, door drassig grasland, waar iedereen opnieuw massaal liep.
Na dat hellinkje deed alles pijn, liep ik scheef en voelden mijn benen van hout. De laatste kilometers heb ik in 7:03 en 7:35 gelopen, hinkend.
200 meter voor de finish kregen we nog een roos, heb ik een poging gedaan om twee vingers in de lucht te houden om een ’11’ uit te beelden (elfde marathon) en wordt ieders naam omgeroepen door de organisatie.
Tot mijn grote verrassing bleek Steph al bij de finish te staan, maar keek ik de verkeerde kant op en kon ik hem in de armen vallen. I did it! In de traagst mogelijke tijd ooit, maar voor deze omstandigheden prima.
Een geslaagde test voor de schoenen, mijn Evadict trailrugzak, mijn Odlo trainingsshort en een volledige marathon zonder podotherapeutische zooltjes, die ik ga bijzetten in het museum. Ik heb maar 1 heel klein blaartje wat geen pijn deed aan de zijkant van mijn linkervoet gehad, in tegenstelling tot de monsterblaren in Cyprus. Ben ik dus als 43-jarige verlost van mijn zwakke knie? Ik vermoed van wel, want die is de enige die niet pijnlijk aanvoelt vandaag. En smaakt dit naar een 12e marathon? Wie weet!
mariskalooptharder 