Ik had geen hoge verwachtingen van de dag zelf eigenlijk, vanwege de blaren ellende die ik heb gehad met de combinatie HOKA schoen + steeds verder ophogend podotherapeutisch zooltje. Maar door een taperrun deze week op veel dunnere sokken en de nieuwe HOKAs die ik klaar had staan bedacht ik me ineens dat dunnere sokken in die HOKA schoen nog een optie was die ik nog niet had geprobeerd.
Dat ik ook mijn schoenen moest wisselen, leerde ik van de Halve marathon van Breda (en daarom zijn wedstrijden nuttig!) en gelukkig stond er al twee maanden een paar nagelnieuwe Hoka ONEONE Rincon3s klaar, al enigszins ingelopen op de loopband in de sportschool. Ik heb dus gewone H&M sportsokjes aangedaan (ik heb daar wel eens eerder een marathon mee gelopen, dus geheel een gok was het niet), op hoop van zegen en uitlopen zonder pijn was dus het doel.
Ik vond het machtig om weer aan de start te staan eigenlijk. De laatste keer liep ik de Marathon Eindhoven in 2019, ook die editie was het warm en dacht ik dat het de laatste keer zou zijn omdat ik het parcours nu wel kende.
In 2021 gaf ik mezelf opnieuw op voor de marathon, maar moest twee weken van tevoren afhaken vanwege een achileespees blessure (achteraf gezien waren dat ook versleten schoenen). Ik ben de ochtend van de marathon de marathonafstand maar gaan fietsen en op de terugweg fietste ik langs het parcours. Toen ik iedereen langs de bekende route zag lopen, begon het weer enorm te kriebelen.
Op de ochtend van de marathon at ik mijn favoriete hardloopvoer: pannenkoeken! Werkt altijd en heeft ook onderweg, mede dankzij verstandig gelmanagement, een hongerklop voorkomen. Dit zou de derde marathon worden tijdens mijn maandelijkse vrouwelijke perikelen, maar dat heeft me in 2018 in Dusseldorf en in 2021 in Eindhoven ook niet weerhouden. Vaak zorgen bepaalde hormonen er dan juist voor dat je minder pijn hebt.
Ik had wederom kippenvel bij de start, want een marathon in je eigen stadje blijft speciaal. Het is altijd leuk om andere gespannen gezichtjes te zien en enthousiaste supporters langs de zijlijn.
Onze nieuwe burgemeester Jeroen Dijsselbloem schoot ons weg.
De eerste helft van de marathon ging lekker en ik merkte dat ik wel redelijk relaxed 5:45/5:50 per ronde liep. Er was nog tijd voor grapjes, zoals onderstaande foto’s bij het Evoluon. Veel bekenden bij de Hovenring trouwens, zelfs mensen van GVAC die ik al enkele jaren niet gezien heb, moedigden me aan.
Het shirt van mijn bedrijf was wel warm (halflange mouwen, een dichte nek en een redelijk dikke, enigszins ademende stof). Na de 22/23km voelde het al wat stijver worden, al merkte ik wel dat dat geen potentiele blessures waren. Die vermoedde ik wel op 27km, toen ik een pijnscheutje in mijn achillespees voelde. Die heb ik op 30km ook nog gehad, maar daarna niet meer. Ik train mijn kuiten al maximaal, omdat ik als haklander de klappen vooral daar opvang.
Tussen de 33 en 35, waar ik normaal altijd blaren krijg, bleven die weg, wat me een enorme oppepper gaf. Mijn tempo kakte wel in, want de stijfheid bleef en ik zweette me een ongeluk in het warme shirt. Ik heb elke spons enhousiast aangepakt en alle isotone waterposten aangedaan (water had ik zelf al mee), maar het zweet droop alsnog over mijn nek en lage rug.
Op 38km kakte mijn tempo enorm in, zie ik en de laatste 4km was ook gewoon uitlopen, geen eindsprintje, maar wel genieten van al die mensen langs de kant. Er was een parcourswijziging op het 18 septemberplein, dus liepen we ineens niet meer over de markt, maar over de Demer. En we hadden geen draai meer op de kruising, maar we liepen langs de stadsbrouwerij terug de Vestdijk op. Ik vond die wijziging mentaal fijn, het leek korter omdat je die kilometers in het begin van het parcours al compenseert in het Drentse dorp.
Ik finishte in een tijd van 4:15:51. Blij mee. Het kan nog steeds met de juiste combi van schoenen en sokken. Ik had achteraf echt wel blaren (en nu nog steeds), maar heb ze tijdens het lopen niet gevoeld en dat is fantastisch. Ik zag ook dat mijn vingers weer waren opgezwollen, net zoals mijn bovenbenen, dat is volgens mij een geval van natriumtekort. Ik kon het zout ook letterlijk van mijn huid afvegen. En dat met 2 liter gedronken water + isotone bekertjes drinken. Als ik ook nog wat serieuzer ga trainen in de toekomst zit een snellere marathon er misschien wel weer eens in.
Omdat ik eindelijk geen monsterblaren meer heb na de marathon heb ik in de week post-marathon een echt herstelloopje kunnen doen. En dat helpt echt! Op naar de 13e marathon dus, wie had dat gedacht aan het begin van dit jaar?
mariskalooptharder 