De Hele die een halve werd…

Ergens in juni schreef ik me in voor de Marathon van Etten Leur. Ik had sinds ’t Is voor Niks in Geldrop geen marathon meer gelopen en ook geen cyclustraining meer gevolgd met mijn clubje GVAC. Etten-Leur leek betrekkelijk veilig, want niet zo duur, dichtbij en redelijk goedkoop.

In juli startte de marathoncyclus van GVAC en deed ik mee. In mijn collectie schoenen (5/6 paar) helaas alleen nog maar flink áfgelopen, versleten exemplaren, maar daar kwam ik pas te laat achter. De week vóór de marathontrainingen kwam ik net krap uit op 21km, om aan te kunnen sluiten bij de groep. De week erop liepen we 23km. Het was weer even wennen, maar het ging.

Maar zoals dat gaat bij cyclustraining, bouw je al snel op naar hogere afstanden (25, 28, 30) en merkte ik dat ik ‘pijntjes’ kreeg. De rechterknieband vooral, een pijn die doorstraalde naar mijn heup en waar ik door onderweg te ‘swingen’ (mijn been naar links optrekken en de heup weer een beetje losmaken) wel even op door kon, maar dat-ie daarna lang bleef aanhouden. De 28km en 30km-tjes gingen moeizaam. Elk oneffen oppervlak voelde als een kwelling, licht trekken van de groep die soms liever 10,5km liep, ook. Ik liep niet meer lekker, ik sprak niet meer veel tijdens de trainingen en kwam vaak gesloopt aan. Op mijn naar de buitenkant doorgezakte schoenen dwong mijn lichaam zichzelf in een onnatuurlijke, foute houding die teveel druk zette op mijn rechterknie. De lopersknie dus.

Ik wilde heel graag door, maar er lonkte geen gigantische druk van een inschrijving van een buitenlandse marathon en dus heb ik voor het eerst in mijn leven gas terug genomen. Nieuwe schoenen (de blauwe Nike Lunareclipse5) , de hele omgezet naar de halve (want het parcours voor de hele was twee rondjes) en meedoen met de halve marathoncyclus. Dat verhaal heb ik al eens eerder verteld 😉

Vandaag was het dan zover. Steph liep voor de verandering niet mee. Ik heb het hem echt 100 keer aangeboden, maar hij vond dat ik weer ’s zelf moest lopen. Vreemd genoeg houd ik hem op de baan niet bij, maar op de lange afstanden rem ik vaak toch nog af omdat we samen liepen. Vandaag hoefde dat niet.

De lokatie was eigenlijk ideaal. Etten-Leur ligt op minder dan een uur treinen van Eindhoven. Vlakbij het station van Etten-Leur ligt het theater waar je alles op kunt halen en waar je je kunt omkleden en ongeveer 300 verderop start je al. Eat that, Singelloop! De start is in het dorpscentrum, een klein straatje met veel terrasjes en eettentjes. De horeca hebben vandaag goede zaken gedaan, heb ik al kunnen zien.

We waren veel te vroeg. Half 1; en omdat alles dichtbij was ik om 12:45 al klaar met naar de wc gaan. Het startnummer was al per post opgestuurd. We namen een plekje onder de Moeierboom, een grote boom middenin het parcours. Ik kon iedereen zien langskomen; lopers die al waren gefinisht, marathonlopers die nog liepen en net bezig waren aan hun tweede ronde. Ik kon op mijn dooie gemakje mijn startnummer opspelden, headsetje en spibelt bevestigen, van het zonnetje genieten en een restje boterham met pindakaas opeten.

De startvakken waren klein en je kon ter plekke kiezen waar je kon gaan staan. Ik wilde graag 1:50 lopen, dus ging ik in het 1:40-1:50 vak staan.

Zo nauw luisterde het niet, want daar stonden ook de beginners met de smartphonehouders op hun arm, die ik na de start meteen kon inhalen. De start door smalle paadjes was nogal fuikerig en lastig doorkomen. Ik heb misschien iets meer asomoves gemaakt dan normaal, want niemand trok zich iets aan van de regel dat snelle lopers meestal links lopen en tragere rechts. Alles zat potdicht.

Na ongeveer een kilometer werd dat beter en kwamen we langs de bisschopsmolen, die ook op de medaille staat. Het digitale bord met tijd, datum en temperatuur gaf 17 graden aan. Lekker temperatuurtje op 30 oktober! Het parcours was verder niet heel boeiend, zo door de uiteinden van Etten-Leur, een viaduct over en de weilanden in. Maar dan kon ik me tenminste weer makkelijk in de hyperfocusstand brengen en me alleen maar concentreren op gas geven. Ook geen bekenden langs de kant waar ik op moest letten.

Ik heb de eerste 10km redelijk stabiel gelopen rond de 5:00min/km. Ik tikte de 10km aan in 50:nogiets. Dat ging lekker en ik rekende dat ik dan nog een uur over had voor de resterende 11km. Als ik zo bleef lopen, ging die 1:50 wel lukken. Maar na 12km kwamen de eerste vermoeidsverschijnselen. Vroeger vrat ik deze halve marathons óp met huid haar, dit jaar heb ik er ‘maar’ 4 gelopen. Ik merkte dat mijn favoriete afstand op volle snelheid toch anders ging dan vroegâh. Maar vroegâh zijn tijden waarin ik hard voor mezelf was, ingevallen wangetjes had en me vervreemdde van de mensen waar ik van hield. En die vroegâhs zijn er niet meer. Naar dít lijf wordt geluisterd en daarom heb ik zo her en der de teugels wat laten vieren om mijn ademhaling weer een beetje te kalmeren. Dat werkte goed.

Ook op 15km had ik het moeilijk en was ik de telkens half gevulde bekertjes met energydrink bij de waterposten beu en dronk ik er twee leeg bij de post en eentje van een staande vrijwilliger. Hoppekee, kom maar op met die energietjes!

Rond de 17/18km kwamen we Etten Leur weer binnen. Ik wist dat de 1:50 erg krap zou worden, want ik merkte dat ik kilometers met uitschieters van 5:34 of 5:25 had. Ik had niet berekend wat mijn kilometertijd moest zijn, dus ik bleef gewoon maar gas geven. We kwamen nog eenmaal langs de Bisschopsmolen, zo rond de 20 kilometer. Na de 20 had mijn lijf ook eigenlijk wel alles eruit geperst wat erin zat. De laatste kilometer was zwáár. Ik had tintelende voeten en wangen (heel apart) en was her en der licht in mijn hoofd. 200 meter voor de finish zag ik toch nog mijn grote held Steph staan. Eerder dan hij mij! De finish voelde als een verlossing. En ik finishte volgens de organisatie in 1:51:00! Goed genoeg! Blij mee! Als 16e vrouw in mijn categorie (97 vrouwen van 35+). Dat ik toch zo dicht bij mijn beoogde (erg ambitieuze) doel ben gekomen, vind ik gaaf. Ik kan het nog!

Na de finish ben ik totaal leeggezogen tegen een hek aan gaan hangen. Zwalkend liep ik naar de eerste vrijwilliger met partjes sinaasappel, een bekertje energydrink, een banaantje. Langzaam werd de leeggelopen tank weer gevuld. Om het hoekje stond Steph te wachten bij wie ik heerlijk, uitgeput, in zijn armen mocht hangen. Wat was dat fijn!

Ook volgde de enorme medaille. Dezelfde als de marathon! Dit jaar geen Vincent van Gogh, die ik wel her en der op panden gezien heb. Steph en ik snappen nog steeds niet waarom, omdat we dachten dat Nuenen ‘Van Gogh’-stad was.

Op een terrasje hebben we nog een muntthee gedronken (die ik heb volgegooid met vier blokjes suiker en honing) en na die suikerbom kon ik er weer tegen!

Bedankt Etten-Leur! het was goed geregeld en gezellig! Over een weekje de Krollenloop!